Exhibition Text

What is a body? Can bodies generate new spaces? Can life emerge within such a space? These are the questions at the heart of Katerina Papazissi’s practice. The bodies she presents function as springboards for new spatial conditions and as propositions about human existence. Each new space unfolds with her body at its center, proposed not as a fixed image but as an open field of interpretation. In doing so, Papazissi resists the stereotypes of the Western theoretical tradition: she dismantles the classical division between seer and seen, and with it, the very notion of theory as the detached act of an external observer.

Papazissi "gives birth" through a succession of "little deaths" that organically fit into larger cycles or bodies of work. Themes of destruction, contact, boundaries, and the tension between continuity and rupture recur across these cycles. The body is never absent—it animates empty or static spaces; it dismantles speech and reason; it overturns, observes, re-presents; it is exposed and generative, creating space through the act of observation itself. Papazissi autocreates.

Her practice resonates with the concept of autopoiesis, a term from evolutionary biology that describes systems capable of self-creation. In such systems, parts play interchangeable roles, giving shape to the cycle of life. Yet in Papazissi’s work, the definition of parts—or even of life itself—is secondary. What matters is the gaze: observation, the act of seeing, the attention to detail, dimension, and scale. At times, she becomes both subject and observer of her own body, inverting roles in an autopoietic exchange. Body and gaze intertwine within a potential space—one that generates the conditions of life without mirroring the full dimensions of physical reality.

Her works form a matrix of creative passages (Killing the Father, Demolition, Algedon, Daphne), each with autocreating and self-renewing ingredients. From this, a new geometric universe emerges, structured around the observing body. This universe has no clear points of entry or exit. It is holistic—continuous, unbroken, and experiential, sustained in a permanent cycle of expression and observation.

Petros Stefaneas, Mathematician

Τι είναι το σώμα; Μπορούν τα σώματα να γεννήσουν νέους χώρους; Μπορεί να αναδυθεί ζωή μέσα σε έναν τέτοιο χώρο; Αυτά είναι τα ερωτήματα που βρίσκονται στον πυρήνα της πρακτικής της Κατερίνας Παπαζήση. Τα σώματα που παρουσιάζει λειτουργούν ως εφαλτήρια για νέες χωρικές συνθήκες και ως προτάσεις γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Κάθε νέος χώρος ξεδιπλώνεται με άξονα το δικό της σώμα, όχι ως σταθερή εικόνα αλλά ως ανοιχτό πεδίο ερμηνείας. Έτσι, η Παπαζήση αντιστέκεται στα στερεότυπα της δυτικής θεωρητικής παράδοσης: αποδομεί τον κλασικό διαχωρισμό ανάμεσα στο βλέμμα και το αντικείμενο του βλέμματος, αλλά και την ίδια την έννοια της θεωρίας ως πράξη ενός αποστασιοποιημένου παρατηρητή.

Η Παπαζήση «γεννά» μέσα από μια διαδοχή «μικρών θανάτων» που εντάσσονται οργανικά σε μεγαλύτερους κύκλους ή σώματα έργων. Θέματα όπως η καταστροφή, η επαφή, τα όρια, η ένταση ανάμεσα στη συνέχεια και τη ρήξη, επανέρχονται διαρκώς. Το σώμα δεν απουσιάζει ποτέ∙ εμψυχώνει τον κενό ή ακίνητο χώρο∙ αποδομεί τον λόγο και τη λογική∙ ανατρέπει, παρατηρεί, αναπαριστά∙ είναι εκτεθειμένο και γενεσιουργό, δημιουργεί χώρο μέσα από την ίδια την πράξη της παρατήρησης. Η Παπαζήση αυτοδημιουργείται.

Η πρακτική της συναντά τον όρο αυτοποίηση (autopoiesis), που εισήχθη στη βιολογία της εξέλιξης για να περιγράψει συστήματα ικανά να αυτοδημιουργούνται. Σε τέτοια συστήματα, τα μέρη αναλαμβάνουν εναλλάξιμους ρόλους, συγκροτώντας τον κύκλο της ζωής. Στο έργο της Παπαζήση, ωστόσο, η έννοια του μέρους —ή ακόμα και της ίδιας της ζωής— δεν έχει πρωτεύουσα σημασία. Εκείνο που μετρά είναι το βλέμμα: η παρατήρηση, η πράξη του βλέπειν, η προσήλωση στη λεπτομέρεια, στη διάσταση, στην κλίμακα. Συχνά η ίδια γίνεται ταυτόχρονα υποκείμενο και παρατηρητής του σώματός της, ανατρέποντας τους ρόλους σε μια αυτοποιητική ανταλλαγή. Σώμα και βλέμμα συνυφαίνονται μέσα σε έναν δυνητικό χώρο —έναν χώρο που γεννά τις προϋποθέσεις της ζωής χωρίς να αντανακλά τις πλήρεις διαστάσεις της υλικής πραγματικότητας.

Τα έργα της συγκροτούν ένα πλέγμα δημιουργικών διεξόδων (Killing the Father, Demolition, Algedon, Daphne), με συστατικά που διαρκώς αυτοδημιουργούνται και αυτοανανεώνονται. Από αυτό προκύπτει ένα νέο γεωμετρικό σύμπαν, δομημένο γύρω από το παρατηρούν σώμα. Το σύμπαν αυτό δεν διαθέτει ορατά σημεία εισόδου ή εξόδου. Η προσέγγιση είναι ολιστική — συνεχής, αδιάσπαστη, βιωματική— που διατηρείται σε έναν μόνιμο κύκλο έκφρασης και παρατήρησης.

Πέτρος Στεφανέας, Μαθηματικός.